Περιμένουμε Ειδήσεις, τις δικές σας αναρτήσεις, τα δικά σας σχόλια, τις δικές σας παρατηρήσεις στη διεύθυνση: simantra.xalkidikis@gmail.com



Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Ήσουν μόλις 31 και έφυγες.

Μορφωμένος , άνεργος και παρατημένος απο αυτό που ακόμα θέλει να ονομάζεται κυβέρνηση και κρατος , άνοιξες τα φτερά σου και πέταξες.

Είπαν δεν άντεξες την ανεργία, τα οικονομικά προβλήματα, αυτήν την έρημο που δεν μπορει κανείς μας να βρει ούτε μια τόση δα όαση. Δεν άντεξες την ανυπαρξία ελπίδας.



Κανείς μας δεν την αντέχει και μας βλέπεις όλους με κάτι πρόσωπα θλιμμένα, σκαμμένα - όχι απο τα χρόνια που περνάνε - αλλά από αυτά τα πέτρινα που δεν λένε να τελειώσουν.

Ήσουν 31 ετών και όπως διάβαζα για σένα μου ήρθε στο μυαλό εκείνο το τετράστιχο της Μάνας απο το "Ματωμένο Γάμο" του Λόρκα:

"Τώρα πια άλλες μανάδες θα καρτερούν στα παραθύρια το γιο τους να γυρίσει.
Εγώ όχι! Εγώ θα είμαι μόνη. Εγώ και τούτοι οι τέσσερις τοίχοι!
Ο γιος μου τώρα είναι μια σκοτεινή φωνή πίσω από τα βουνά. Ο γιος μου τώρα είναι μια αγκαλιά ξερά λουλούδια."


Πόσες ακόμα μανάδες θα θρηνήσουν τα παιδιά τους;

Ησουν 31 ετών. Σε μια Ελλάδα που πεθαίνει. Σε μια Ελλάδα που διώχνει τα παιδιά της. Σε μια Ελλάδα που οι φασίστες μαθαίνουν στα βρέφη να φωνάζουν "Ηeil Hitler". Σε μια Ελλάδα που δίνει διέξοδα φτιάχνοντας δουλοπάροικους voucherάδες.

Ησουν 31 ετών και εμείς συνένοχοι που χάθηκες. Συνένοχοι γιατί σιωπούμε. Συνένοχοι γιατί η αυτοκτονία πλέον έχει καταντήσει "συνηθισμένο¨ φαινόμενο στη συνείδησή μας. Σύνενοχοι γιατί θέλουμε και περιμένουμε την αλλάγη χωρίς όμως να την διεκδικούμε.

Συνένοχοι γιατί για άλλη μια φορά πολλοί από μας δεν θα βγούμε στους δρόμους γιατί θα έχουμε - σαν τον άντι-ήρωα στο βιβλίο του Χάκκα - να ταίσουμε το ψαράκι στη γύαλα...

Ως πότε; 


Πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια: