Άποψη φίλου για τον Δήμο Ν.Προποντίδας

Η ιστορία είναι απλή, γνωστή και πάει περίπου ως εξής:
Κάποια στιγμή ο δήμος Καλλικράτειας βρέθηκε να συμμετέχει σε μια συζήτηση σχετικά με το μέλλον της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ο απολογισμός του σχεδίου Καποδίστριας αποδείχθηκε αρνητικός και έτσι μια νέα μελέτη εκπονημένη από το Ινστιτούτου Τοπικής Αυτοδιοίκησης κατατέθηκε προς διαβούλευση.

Δεν είναι ο χώρος για να αναφερθούμε στο προβληματικό χαρακτήρα του σχεδίου Καποδίστριας, αρκεί απλά να αναφέρουμε τα βασικά χαρακτηριστικά του σχεδίου που ερχόταν να το αντικαταστήσει, αυτά του σχεδίου Καλλικράτης. Επιδίωξη του σχεδίου ήταν ο περιορισμός του αριθμού των δήμων, η σταδιακή οικονομική τους προσαρμογή και έπειτα η ανάληψη λειτουργιών του κράτους σε συνεργασία με τον ιδιωτικό, επιχειρηματικό ή μη κερδοσκοπικό τομέα. Όλα αυτά μαζί με την απαίτηση για συμμετοχή περισσότερων πολιτών στα κοινά.
Τη στιγμή της διαπραγμάτευσης, υπήρχαν δυο ταυτόχρονες διεργασίες. Η πρώτη ήταν αυτή που γίνονταν μέσω κινητών τηλεφώνων δημιουργώντας τριγωνάκια μεταξύ δημάρχων, βουλευτών και υπουργών. Το «κούρεμα» άφηνε δυσαρεστημένους δημάρχους, πιεσμένους από τους πάντες βουλευτές και υπουργούς οι οποίοι ένιωθαν υπόλογοι στο κόμμα προκειμένου να μη χαθεί κάποια δημαρχία. Βέβαια στις περισσότερες περιπτώσεις οι λύσεις ήταν αυτές που προτείνονταν από την άλλη διεργασία, αυτή της ομάδας έρευνας του υπουργείου και του Ι.Τ.Α. και ήταν συνδυασμός γεωγραφικών, οικονομικών και δημογραφικών παραγόντων.
Η Καλλικράτεια ήλπιζε μέχρι τέλους να κρατήσει το κεκτημένο της δημαρχίας. Αν και ο δήμος βρισκόταν σε τραγική κατάσταση αναπτυξιακά και διαχειριστικά, αν και τα νούμερα δεν έβγαιναν, υπήρχε αισιοδοξία. Εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε πως δεν ήταν αισιοδοξία αλλα άρνηση. Άρνηση όλων των αιρετών να κοιτάξουν την πραγματικότητα κατάματα και να αποδεχτούν πως η φαρσοκωμωδία με τους δημάρχους Καλλικράτειας και περιχώρων θα λάμβανε τέλος.
Υπήρχε ένα σημείο στο οποίο η Καλλικράτεια τότε ενθαρρύνθηκε να επικεντρωθεί. Είχε να κάνει με την εξέλιξη των μελετών για την διεύρυνση του σχεδίου πόλεως και μια σειρά δεδομένων τα οποία καταδείκνυαν πως ήταν (τότε) πολύ πιθανό να αλλάξει πολύ γρήγορα ο χαρακτήρας και η δημογραφική σύνθεση του πρώην δήμου.
Οι αιρετοί δεν τα πήραν καθόλου στα σοβαρά όλα αυτά, μιας και καίγονταν με την επικείμενη αλλαγή των συσχετισμών και έσπευδαν στα τηλέφωνα μήπως και σώσουν τα πόστα τους δια της «πιέσεως». Οι του υπουργείου, άνθρωποι σοβαρότεροι και με δυνατότητα στρατηγικού σχεδιασμού, πρότειναν το αδόκιμο όνομα «Δήμος Μουδανιών-Καλλικράτειας», κρατώντας με αυτό τον τρόπο το ενδεχόμενο μελλοντικού διαχωρισμού του δήμου στα δύο, ανοιχτό.
Η αφασία στην οποία είχε περιέλθει το τότε δημοτικό συμβούλιο δεν του επέτρεψε να διακρίνει τη σημαντικότητα της πρότασης. Συμβολικά, το διπλό όνομα σηματοδοτούσε τον ιδιαίτερο χαρακτήρα ενος δήμου με δυο κωμοπόλεις που ακόμη και αν δεν βρίσκονταν στο ίδιο επίπεδο ανάπτυξης, είχαν ακριβώς την ίδια δυναμική. Η αδιαφορία επέτρεψε στην Τρίγλια να υποβάλει τις ενστάσεις της, προωθώντας το ουδέτερο «Νεα Προποντίδα», βγάζοντας την Καλλικράτεια από το κάδρο.
Δεν είναι ο χώρος εδώ για να αναφερθούμε στο καθεστώς διαφθοράς που επέτρεψε σε χωριά όπως η Τρίγλια να αξιώνουν να είναι αυτόνομοι δήμοι, ούτε στο γεγονός ότι μια από τις ποιο τουριστικές περιοχές της χώρας κατέληξε με το αδόκιμο, άστοχο επικοινωνιακά και βλαβερό τουριστικά «Νεα Προποντίδα». Εδώ θα αναφερθούμε στο πως η Καλλικράτεια παράκμασε γρήγορα-γρήγορα και από κέντρο δήμου έγινε τυπικά δημοτικό διαμέρισμα και ουσιαστικά οικισμός.

Ένα από τα μεγαλύτερα παραμύθια που ειπώθηκαν στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές, τις πρώτες του Καλλικράτη, ήταν πως ο δήμαρχος «έπρεπε να είναι από τα Μουδανιά». Η διαφορά των 1000 περίπου ψηφοφόρων που χώριζαν τα δυο δημ. διαμερίσματα ακύρωνε το επιχείρημα οτι η ψήφος των Μουδανιών θα ήταν καθοριστική. Παρόλα αυτά το παραμύθι βόλευε πολλούς στη ΝΔ της εποχής και πέρασε στο ντούκου.
Το ΠΑΣΟΚ που τότε ήταν πολύ πάνω από το σημερινό 4% είχε δυσκολότερο καθήκον. Η απειρία και τα αρχαϊκά αντανακλαστικά οδήγησαν σε κάλπες προκειμένου να εκλεγεί ο υποψήφιος δήμαρχος μεταξύ τριών υποψηφιοτήτων, μιας από κάθε πρώην δήμο. Σε αυτή τη μεσαιωνικής αντίληψης μονομαχία,
ο νικητής θα υπέτασσε τους άλλους δυο δελφίνους και ως άλλος πρίγκιπας της Αραγόν θα ενοποιούσε το «βασίλειο» (του τοπικού ΠΑΣΟΚ). Στις επικού χαρακτήρα εκλογές (στις οποίες ψήφισαν μέχρι και τα δέντρα) προκρίθηκε η υποψηφιότητα του κου Σγουρή, ο οποίος είχε παρόμοια προβλήματα με τον κ.Γεωργαλά, αλλα δεν ήθελε να τα παραδεχτεί.
Ένα άλλο μεγάλο παραμύθι που ειπώθηκε κατά κόρων στις προηγούμενες εκλογές ήταν αυτό του «ασήμαντου» Τοπικού Συμβουλίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι κανένας από τους δημοτικούς συμβούλους του δήμου Καλλικράτειας δεν επεδίωξε να εκλεγεί στο ΤΣ. Το αποτέλεσμα ήταν κανείς να μην πάρει και πολύ στα σοβαρά τις εκλογές του ΤΣ και αυτό να πέσει σε ντε φάκτο ανυποληψία μιας που η τελική στελέχωσή του έφερνε έντονες πινελιές γραφικότητας. Έτσι, όταν ένα δυσάρεστο (και απρόβλεπτο) γεγονός άλλαξε το αρχικό σχέδιο, η Καλλικράτεια βρέθηκε μπροστά στο ενδεχόμενο να έχει ως τοπικό πρόεδρο έναν άνθρωπο που μπορεί να είναι καλός και χρυσός, αλλα στην ουσία αναλφάβητος.
Το πράγμα σώθηκε κάπως όταν ανέλαβε ο Παν.Τσικαρίδης, ο οποίος επεδίωξε να πληροφορήσει οσο το δυνατόν τον κόσμο της Καλλικράτειας, χωρίς ωστόσο και αυτός να είναι σε θέση να πάρει κάποια ουσιαστική πρωτοβουλία. Υπενθυμίζεται ότι κατά τη διάρκεια της θητείας του αυτό το συμβούλιο κλήθηκε να γνωμοδοτήσει σε θέματα όπως η αξιοποίηση της «Σαχάρα». Και επειδή φυσικά ο ρόλος του ΤΣ δεν ήταν απλός ούτε διαδικαστικός, ο δήμος Νέας Προποντίδας αναγκάστηκε να προχωρήσει σε μια κίνηση ύψιστης ξεφτίλας, ορίζοντας τοπική αντιδημαρχία. Το γλυκό έδεσε όταν αποκαλύφθηκε πως ο κατά τα άλλα συμπαθητικός αντιδήμαρχος δεν ήταν από την Καλλικράτεια, ούτε καν από την παλιά επικράτεια του δήμου Καλλικράτειας.
Έτσι, χωρίς σπουδαίες αρμοδιότητες και χρηματοδοτήσεις, βρέθηκαν αντιδήμαρχος και πρόεδρος ΤΣ να προσπαθούν να διαχειριστούν μια κατάσταση η οποία για το δήμο Νεας Προποντίδας ήταν βαθιά προβληματική. Οι καταγγελίες και οι φορολογικές και εισαγγελικές έρευνες σχετικά με τα πεπραγμένα των προηγούμενων διοικήσεων δε διευκόλυναν την κατάσταση και έτσι, πρακτικά ανυπεράσπιστα από τους αιρετούς τους, τα τοπικά διαμερίσματα του πρώην δήμου Καλλικράτειας αφέθηκαν στο περιθώριο και την παρακμή. Καμία υποδομή δεν αξιοποιήθηκε, κανένα πεπραγμένο δε λήφθηκε σοβαρά υπόψιν, κανένα σημείο του δήμου δεν έγινε αντιληπτό παρά σα πηγή εσόδων για τον μεγάλο και απόμακρο για την Καλλικράτεια κοινό κορβανά.
Το γελοίο της υπόθεσης είναι πως αυτή η στρέβλωση του συστήματος, αυτή η παντελής περιθωριοποίηση την οποία βιώνει η Καλλικράτεια και υποθέτω και η Τρίγλια και τα άλλα χωριά, έχει μείνει για την ώρα έξω από την προεκλογική συζήτηση. Ακόμη ποιο γελοίο είναι ότι μόνο μια αναφορά έκανε, έστω και έμμεσα ο πρώην δήμαρχος Μουδανιών, ο κ.Παπαγιάννης, ο οποίος αν δεν κάνω λάθος στις προηγούμενες εκλογές αρνήθηκε να μπεί στην εσωκομματική κάλπη του ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζοντας πως ως δήμαρχος Μουδανιών έπρεπε να είναι αυτοδίκαια ο ηγέτης όλων.
Του έκανε καλό η αντιπολίτευση...



(συνεχίζεται)